Koncepcja Hall of Fame ma swoje korzenie w starożytnej mitologii nordyckiej. Walhalla była ogromną salą w Asgardzie, gdzie wojownicy polegli w bitwie szli po śmierci.

Król Ludwik I Bawarii najwyraźniej inspirował się tę legendę i zbudował dwie różne sale inspirowane legendą nordycką: Walhalla niedaleko Regensburga w Bawarii (ukończone w 1842 r.) i Ruhmeshalle w Monachium (ukończone w 1853 r.), którego nazwa dosłownie oznacza „Hall of Fame”. Sale te były muzeami zawierającymi tablice i posągi ważnych osób mówiących po niemiecku, w tym naukowców, artystów i polityków.

W 1900 roku ukończono Hall of Fame for Great Americans. Zainspirowany Ruhmeshalle, Dr. Henry MacCracken, rektor New York University, był pomysłodawcą tej hali zbudowanej na Bronksie. Sala obejmuje Amerykanów z różnych kategorii, w tym autorów, biznesmenów, wynalazców, duchownych, naukowców, artystów, żołnierzy i nauczycieli, ale nie sportowców. W nazwie tego budynku po raz pierwszy użyto angielskiego wyrażenia „Hall of Fame”.

W przeciwieństwie do hal w Niemczech, w których ludzie zapisani zostali przez Ludwiga I, MacCracken założył ogólnokrajową organizację wyborców składających się z wybitnych Amerykanów. Grupa ta przeprowadzała regularne wybory w celu głosowania nad nowymi kandydatami do wejścia do sali.

Od tego momentu wymyślenie „galerii sław” poświęconej konkretnemu sportowi nie było wielkim krokiem. National Baseball Hall of Fame w Cooperstown w stanie Nowy Jork, założona w 1939 roku, może być pierwszą profesjonalną sportową galerią sław. Słynne hale sportowe na ogół wzorują się na pierwszej hali, w której wejście decyduje komisja elektorów.